नारायणीयं दशक 61 | Narayaniyam Dashak 61

ततश्च वृन्दावनतोऽतिदूरतो

वनं गतस्त्वं खलु गोपगोकुलैः ।

हृदन्तरे भक्ततरद्विजाङ्गना-

कदम्बकानुग्रहणाग्रहं वहन् ॥1॥

ततो निरीक्ष्याशरणे वनान्तरे

किशोरलोकं क्षुधितं तृषाकुलम् ।

अदूरतो यज्ञपरान् द्विजान् प्रति

व्यसर्जयो दीदिवियाचनाय तान् ॥2॥

गतेष्वथो तेष्वभिधाय तेऽभिधां

कुमारकेष्वोदनयाचिषु प्रभो ।

श्रुतिस्थिरा अप्यभिनिन्युरश्रुतिं

न किञ्चिदूचुश्च महीसुरोत्तमाः ॥3॥

अनादरात् खिन्नधियो हि बालकाः ।

समाययुर्युक्तमिदं हि यज्वसु ।

चिरादभक्ताः खलु ते महीसुराः

कथं हि भक्तं त्वयि तैः समर्प्यते ॥4॥

निवेदयध्वं गृहिणीजनाय मां

दिशेयुरन्नं करुणाकुला इमाः ।

इति स्मितार्द्रं भवतेरिता गता-

स्ते दारका दारजनं ययाचिरे ॥5॥

गृहीतनाम्नि त्वयि सम्भ्रमाकुला-

श्चतुर्विधं भोज्यरसं प्रगृह्य ताः ।

चिरन्धृतत्वत्प्रविलोकनाग्रहाः

स्वकैर्निरुद्धा अपि तूर्णमाययुः ॥6॥

विलोलपिञ्छं चिकुरे कपोलयोः

समुल्लसत्कुण्डलमार्द्रमीक्षिते ।

निधाय बाहुं सुहृदंससीमनि

स्थितं भवन्तं समलोकयन्त ताः ॥7॥

तदा च काचित्त्वदुपागमोद्यता

गृहीतहस्ता दयितेन यज्वना ।

तदैव सञ्चिन्त्य भवन्तमञ्जसा

विवेश कैवल्यमहो कृतिन्यसौ ॥8॥

आदाय भोज्यान्यनुगृह्य ताः पुन-

स्त्वदङ्गसङ्गस्पृहयोज्झतीर्गृहम् ।

विलोक्य यज्ञाय विसर्जयन्निमा-

श्चकर्थ भर्तृनपि तास्वगर्हणान् ॥9॥

निरूप्य दोषं निजमङ्गनाजने

विलोक्य भक्तिं च पुनर्विचारिभिः

प्रबुद्धतत्त्वैस्त्वमभिष्टुतो द्विजै-

र्मरुत्पुराधीश निरुन्धि मे गदान् ॥10॥