नारायणीयं दशक 12 | Narayaniyam Dashak 12

स्वायम्भुवो मनुरथो जनसर्गशीलो

दृष्ट्वा महीमसमये सलिले निमग्नाम् ।

स्रष्टारमाप शरणं भवदङ्घ्रिसेवा-

तुष्टाशयं मुनिजनैः सह सत्यलोके ॥1॥

कष्टं प्रजाः सृजति मय्यवनिर्निमग्ना

स्थानं सरोजभव कल्पय तत् प्रजानाम् ।

इत्येवमेष कथितो मनुना स्वयम्भूः -

रम्भोरुहाक्ष तव पादयुगं व्यचिन्तीत् ॥ 2 ॥

हा हा विभो जलमहं न्यपिबं पुरस्ता-

दद्यापि मज्जति मही किमहं करोमि ।

इत्थं त्वदङ्घ्रियुगलं शरणं यतोऽस्य

नासापुटात् समभवः शिशुकोलरूपी ।3॥

अङ्गुष्ठमात्रवपुरुत्पतितः पुरस्तात्

भोयोऽथ कुम्भिसदृशः समजृम्भथास्त्वम् ।

अभ्रे तथाविधमुदीक्ष्य भवन्तमुच्चै -

र्विस्मेरतां विधिरगात् सह सूनुभिः स्वैः ॥4॥

कोऽसावचिन्त्यमहिमा किटिरुत्थितो मे

नासापुटात् किमु भवेदजितस्य माया ।

इत्थं विचिन्तयति धातरि शैलमात्रः

सद्यो भवन् किल जगर्जिथ घोरघोरम् ॥5॥

तं ते निनादमुपकर्ण्य जनस्तपःस्थाः

सत्यस्थिताश्च मुनयो नुनुवुर्भवन्तम् ।

तत्स्तोत्रहर्षुलमनाः परिणद्य भूय-

स्तोयाशयं विपुलमूर्तिरवातरस्त्वम् ॥6॥

ऊर्ध्वप्रसारिपरिधूम्रविधूतरोमा

प्रोत्क्षिप्तवालधिरवाङ्मुखघोरघोणः ।

तूर्णप्रदीर्णजलदः परिघूर्णदक्ष्णा

स्तोतृन् मुनीन् शिशिरयन्नवतेरिथ त्वम् ॥7॥

अन्तर्जलं तदनुसङ्कुलनक्रचक्रं

भ्राम्यत्तिमिङ्गिलकुलं कलुषोर्मिमालम् ।

आविश्य भीषणरवेण रसातलस्था -

नाकम्पयन् वसुमतीमगवेषयस्त्वम् ॥8॥

दृष्ट्वाऽथ दैत्यहतकेन रसातलान्ते

संवेशितां झटिति कूटकिटिर्विभो त्वम् ।

आपातुकानविगणय्य सुरारिखेटान्

दंष्ट्राङ्कुरेण वसुधामदधाः सलीलम् ॥9॥

अभ्युद्धरन्नथ धरां दशनाग्रलग्न

मुस्ताङ्कुराङ्कित इवाधिकपीवरात्मा ।

उद्धूतघोरसलिलाज्जलधेरुदञ्चन्

क्रीडावराहवपुरीश्वर पाहि रोगात् ॥10॥