नारायणीयं दशक 70 | Narayaniyam Dashak 70

इति त्वयि रसाकुलं रमितवल्लभे वल्लवाः

कदापि पुरमम्बिकामितुरम्बिकाकानने ।

समेत्य भवता समं निशि निषेव्य दिव्योत्सवं

सुखं सुषुपुरग्रसीद्व्रजपमुग्रनागस्तदा ॥1॥

समुन्मुखमथोल्मुकैरभिहतेऽपि तस्मिन् बला-

दमुञ्चति भवत्पदे न्यपति पाहि पाहीति तैः ।

तदा खलु पदा भवान् समुपगम्य पस्पर्श तं

बभौ स च निजां तनुं समुपसाद्य वैद्यधरीम् ॥2॥

सुदर्शनधर प्रभो ननु सुदर्शनाख्योऽस्म्यहं

मुनीन् क्वचिदपाहसं त इह मां व्यधुर्वाहसम् ।

भवत्पदसमर्पणादमलतां गतोऽस्मीत्यसौ

स्तुवन् निजपदं ययौ व्रजपदं च गोपा मुदा ॥3॥

कदापि खलु सीरिणा विहरति त्वयि स्त्रीजनै-

र्जहार धनदानुगः स किल शङ्खचूडोऽबलाः ।

अतिद्रुतमनुद्रुतस्तमथ मुक्तनारीजनं

रुरोजिथ शिरोमणिं हलभृते च तस्याददाः ॥4॥

दिनेषु च सुहृज्जनैस्सह वनेषु लीलापरं

मनोभवमनोहरं रसितवेणुनादामृतम् ।

भवन्तममरीदृशाममृतपारणादायिनं

विचिन्त्य किमु नालपन् विरहतापिता गोपिकाः ॥5॥

भोजराजभृतकस्त्वथ कश्चित् कष्टदुष्टपथदृष्टिररिष्टः ।

निष्ठुराकृतिरपष्ठुनिनादस्तिष्ठते स्म भवते वृषरूपी ॥6॥

शाक्वरोऽथ जगतीधृतिहारी मूर्तिमेष बृहतीं प्रदधानः ।

पङ्क्तिमाशु परिघूर्ण्य पशूनां छन्दसां निधिमवाप भवन्तम् ॥7॥

तुङ्गशृङ्गमुखमाश्वभियन्तं सङ्गृहय्य रभसादभियं तम् ।

भद्ररूपमपि दैत्यमभद्रं मर्दयन्नमदयः सुरलोकम् ॥8॥

चित्रमद्य भगवन् वृषघातात् सुस्थिराऽजनि वृषस्थितिरुर्व्याम् ।

वर्धते च वृषचेतसि भूयान् मोद इत्यभिनुतोऽसि सुरैस्त्वम् ॥9॥

औक्षकाणि परिधावत दूरं वीक्ष्यतामयमिहोक्षविभेदी ।

इत्थमात्तहसितैः सह गोपैर्गेहगस्त्वमव वातपुरेश ॥10॥